Rozdział 11

*Tydzień później (po kolejnym polowaniu)*

Wróciłam biegiem do Greenwich park, a stamtąd ludzkim, spacerowym tempem poszłam do domu. W drzwiach minęło mnie chyba stado pawianów! A, no tak, zespół Lou. 5 nienormalnie nienormalnych świrów ;) Muszę się przyzwyczaić ;) W końcu niemal codziennie mijają mnie przy wyjściu. Przyzwyczaiłam się już do ich zapachu. Nawet na Harry’ego jestem już do pewnego stopnia odporna ;) Jedynie na blondynka nie musiałam się uodparniać. W końcu jego serce również nie bije.

Kiedy po raz 1 zobaczyłam Niall’a w ludzkiej postaci, nie poznałam go! Gdyby nie znajomy zapach i brak tętna, wzięłabym go za śmiertelnika! Jako człowiek, blondyn mógłby być moim bratem!

Zajrzałam do lodówki, aby upewnić się, że 4 świrom nie grozi śmierć głodowa. Ku mojemu zdziwieniu lodówka była pusta!

- Chłopaki, dzisiaj nie ma obiadu! – oznajmiłam.

- Czemu? – Niall podbiegł do mnie wampirzym tempem i zrobił `słodkie oczka`.

- Cudotwórcą nie jestem. Z pustą lodówką niczego nie gotuję – odparłam blondynowi.

- To co, skarbie, idziemy na zakupy?

- Niall, złamać ci nos?

- Nie da się – odparł, po czym cwaniacko się uśmiechnął.

- A założymy się? Pamiętaj, że wciąż jestem nowonarodzona – powiedziałam, po czym ludzkim tempem wybiegłam z kuchni. Założyłam swoje ulubione, czerwoniutkie vansy, po czym zawołałam:

-Jeżeli jednak zdecydowaliście się coś jeść, to chodźcie na zakupy! – w mgnieniu ludzkiego oka cała piątka znalazła się w przedpokoju i zaczęła zakładać buty. Wyszłam z domu cicho chichocząc. Co ten głód robi z ludźmi! Już ledwo pamiętam, jak sama tak reagowałam na stwierdzenie, że nie ma obiadu. Szczerze, to dziwię się, jak szybko zapominam swoją ludzką przeszłość. W końcu jeszcze miesiąc temu byłam człowiekiem!

Wsiedliśmy do dwóch samochodów. Na swoje nieszczęście znowu trafiłam to auta z Harrym i Louisem.

*ok.2h później*

Wróciliśmy do domu i naszym oczom ukazał się okropny bałagan. Na 100% gorszy niż był przed naszym wyjściem! Moje oczy momentalnie stały się czerwone i zaszły mgłą. Zobaczyłam, co działo się tu godzinę temu. Gdy wróciłam do teraźniejszości, przerażona spojrzałam na Nialla. Chyba zrozumiał, o co mi chodziło.

- Chłopaki, sprawdźcie, czy nic nie zginęło – powiedział.

- A ty? – odparli chórkiem.

- Muszę pogadać z Lizz – odrzekł blondyn.

*Chwilę później*

- Co to było?

- Co co było?

- No ten cyrk z mgłą w oczach.

- Niall, nie panuję nad tym. Zobaczyłam, co tu się działo godzinę temu…

- Czyli?

- To nie Oni. Nie czujesz tego smrodu? Zmiennokształtny. A dokładniej zmiennokształtni. Sztuk 3.

- Czego szukali?!

- Nie wiem. W myślach czytać nie potrafię. A tym bardziej w myślach swoich chwilowych wizji!

- Nie kłam.

- Nie kłamię. Nie potrafię.

- Dobra, wierzę ci. Chodź pomóc tym świrom!

- Się robi! – Gdy to powiedziałam, ludzkim tempem poszliśmy na pomoc chłopakom.

_____________________________________________________

No i jest 11! Spadam uczyć się do testu z historii ;)

Czytasz=komentujesz